Het artikel waarin we ons richten op de rol van de banken op de faillissementen van beginnende ondernemers heeft veel reacties uitgelokt en – wat ook een interessante vaststelling is – een piek in de frequenties teweeg gebracht. We willen hier de lezers bedanken die ons artikel geretweet of gedeeld hebben op hun Facebook.
Van de vele reacties, heeft een er voor gezorgd om discussie vandaag verder te zetten. Deze reactie is afkomstig van een van onze trouwe lezers (hij zal zichzelf herkennen) waarvan ik het genoegen had hem deze week in persoon te ontmoeten.
De banken verstrekken nog leningen, maar…
Ik schreef :
« Zij [de bankieren] analyseren uw persoonlijke bezittingen (en hoe deze gebruikt kunnen worden om het risico tot nul te verlagen) maar zijn niet in staat de inhoud van uw project tot in detail te begrijpen. Een Horeca project blijft een Horeca project. Als u geen onberispelijk persoonlijk dossier hebt en persoonlijke eigendommen om als onderpand te gebruiken, is het dus onnodig om uw dossier aan een bank te presenteren.»
Onze lezer wees er op dat de boodschap die ik overbracht in mijn artikel negatief was en dat beginnende ondernemers nog steeds een lening bij de bank kunnen krijgen. We waren het er echter over eens dat zelfs als u een uitstekend project hebt, maar de projectmanager geen enkele voorafgaande ervaring heeft en maar weinig geld of slechts wat activa heeft om in het project te steken, de kansen zo goed als nul zijn om een lening te krijgen.
Dit heeft vervolgens geleid tot een diepgaande reflectie over de gebruikte criteria door de banken bij het aanvaarden of weigeren van een lening. En dit is waar het ZEER interessant wordt.
Hoeveel ondernemingen, gefinancierd door een bank gaan echt failliet?
Wanneer banken een lening verstrekken zou het enige criterium voor de beslissing het risico voor een faillissement moeten zijn; in andere woorden het risico dat men de lening niet meer kan afbetalen. Het is daarom van cruciaal belang dat de banken voortdurend de kans op wanbetalingen op leningen en de resultaten in functie van het klantprofiel (ervaring, sector) segmenteren. Het wanbetalingscijer, als het een ernstige vergissing van de financiële instellingen was geweest, zou hen in staat stellen om te detecteren of de leningen correct worden verstrekt.
Want als geen van de schuldenaars betalingsproblemen heeft gedurende een bepaalde periode (lang genoeg natuurlijk), had dit een signaal naar de bank moeten zijn dat hun toekenningscriteria te streng zijn en moeten worden versoepeld. In feite zijn de rentes voor bedrijfsleningen niet erg hoog in België (in vergelijking met andere landen) en kunnen de Belgische banken zich heel goed veroorloven om meer risicovolle projecten te financieren, door de rente te verhogen. Sommige projecten zullen zonder twijfel failliet gaan, maar op het einde is er een grote kans dat de bank een grotendeels positief resultaat zal hebben.
Willen de banken echt zaken doen?
Bovenstaande suggestie zal nooit werkelijkheid worden als de banken hun houding niet veranderen. Ik heb hier mijn pogingen om van bank te veranderen uitgelegd. Zes weken later heb ik naar alle grote Belgische banken een verzoek verstuurd, de toestand is bitter. Geloof het of niet, maar niet één bank heeft me gecontacteerd. Je vraagt je dan of de banken echt een poging willen doen om hun klantenbestand uit te breiden. Deze situatie, helemaal surrealistisch voor een orgaan dat hebzucht symboliseert, heeft mijn partner niet verrast. Hij had ook de verandering in hun houding van de afgelopen jaren opgemerkt en de trend dat de bankiers liever in hun comfort zone blijven en zelfs niet proberen om extra inkomsten te generen door het verwerven van nieuwe klanten.
Ter conclusie.
Deze negatieve en defensieve houding van de banken voorkomt dat ze uiteindelijk hun toekenningscriteria veranderen. Ze missen daardoor kansen om meer geld te verdienen door het financieren van nauwelijks risicovolle projecten zoals Ethnik.
Op dit moment is het verlagen van de kosten belangrijker dan het uitbreiden van het klantenbestand. Hetzelfde gebeurt bij de drie grootste telecomoperators in België. Het niet stelen van elkaars klanten lijkt een officieuse wet. Zoals met zegt in het Engles: « You scratch my back, I scratch yours ». Uiteindelijk wordt dit een oligopolistische situatie waarvan de consument het slachtoffer is.
Er is echter nog hoop als u weet bij welke deur u moet aankloppen. Bankiers blijven inderdaad mensen, met hun sterke en zwakke punten, met hun relaties waaraan ze diensten moeten leveren. Deze kennis kan worden gebruikt om de juiste deur op het juist moment te openen. In eenzelfde bank kunt u in feite, van een raadgever een positief antwoord op u dossier krijgen terwijl u van zijn collega een negatief antwoord krijgt.
Ik veronderstel dat ik u in een volgend artikel zal moeten uitleggen hoe u de persoon vindt die deze beroemde deuren voor u kan openen. In afwachting, als u graag advies over uw business plan of uw financieel plan had gehad, aarzel dan niet om ons advies te vragen. Wij helpen u graag, net als andere projectmanagers, met uw dromen.
Posted in Ondernemen.
